باز هم یک حبه قند و موسیقی دلنشینش ، بازی های خوب، نزدیکی مرگ و زندگی، شادی و غم و همه تصاویر زیبایی که می توان بهش لبخند زد.

این دو روز در کلاس استوری استارتر لگو، آنقدر بهم روح زندگی داده شده، آنقدر از دانشهای بلا استفاده ام، زیادی استفاده کرده ام که حد ندارد.

کسی باور نخواهد کرد غصه هایم را.کسی که بدون پیش نویس، با تخیل قصه ای بسازد و برای همه تعریف کند یا از روی کتاب داستان اینهمه خوب بخواند که همه تحسینش کنند حتما شادترین و خوشبخترین دختر روی زمین است به قضاوت دیگران.

لبخندهای مصنوعیم  را همه باور کرده اند.

بابا می گوید تا کی ؟ و من سکوت می کنم.