انگار رسیدم به لبه دنیا . همان لبه ای که خیلی راحت می توانم خودم را ازش پرت کنم پایین . آب از آب هم تکان نخورد . هیچ کسی هم نخواهد بود که ناراحت بشود . به قول تو هیچ کس ناراحت نمی شود وقتی می گویم دختر بودن خیلی سخت است . دختر بودن توی خانواده من خیلی سخت است . از سه شنبه که کلمه مردود روی صفحه موبایل نقش بست دیگر هیچ کاری نتوانستم بکنم . دیگر تمام شده بود و من هیچ کاری نمی توانستم بکنم . بعد از این همه انتظار . آن همه سختی . همه چیز با یک کلمه پایان یافت . و همان موقع بود که رسیدم به لبه دنیا . از حرفهای نازی خنده ام می گرفت که می گفت از دیشب تا حالا به مملکت و زمین و زمان دارم فحش می دهم . خدا کند زلزله بیاید ایران خراب شود . دیگر به هیچ چیز اعتقاد ندارم . نه به حکمت نه قسمت نه خدا نه پیغمبر . مامان می گوید چرا کاکتوست شل شده افتاده روی زمین . می گویم سنگین شده . می گوید نه . شنیدم گیاهان وقتی صاحبشان غصه بخورد آنها می فهمند و این طوری می شوند .نمی دانم دارم غصه می خورم یا نه . ولی هر کسی حرفی بهم می زند اشکهایم جاری می شود و بند نمی آید . و یاد حرف تو می افتم : حالا انگار تمام دنیا دلشان به حالت می سوزد ! می گویی تسلیم شده ای . وا داده ای . اگر می خواهی مثل دخترهای فامیل شوی چرا فقط ظاهرا مثل آنهایی باطنا هم مثل آنها بشو .تو که نبوده ای و حرفهایشان را نشنیده ای : درس خواندن به چه درد می خورد ؟ این همه خواندی کجا را گرفتی . آخرش که چی ؟ سر کار لازم نکرده بروی . تو دوست داری توی خیابانها ول باشی . لازم نکرده با دوستهات بیرون بروی . بشین توی خانه . چرا کتاب می خوانی. لازم نکرده کلاس بروی . موزه برای چی می روی . تاتر نه خیر . هیچ جا . بمیر . فقط کم مانده همین را بهم بگویند . کاش حداقل می مردم .

روی زمین می نشینم . رو به رویم تاریکی است و یک آسمان ستاره و ماه قلمبه . دو تا شهاب می بینم از لابه لای اشکها. و هنوز به سخنرانیش ادامه می دهد . از سختیهای خودش می گوید که چقدر موقع ازدواج مشکل داشته است و حتی همین حالت من برایش پیش آمده است . زنش می گوید این خودش استاد امید دادن است و همه این چیزها را می داند و حالا هم باید خوب فکر کند و با توجه به خانواده اش دوباره یک تصمیم خوب بگیرد . کاش خانواده ای وجود نداشت . هیچ وقت فکر نمی کردم این چند روز این قدر داغون بشوم . احساس سنگینی می کنم . خفگی . شاید هم مردگی .

و توی این چند روز هیچ کس را به خودم نزدیک ندیدم . حتی نزدیکترین دوستانم . حوصله هیچ کس را نداشتم . هر کسی زنگ زد جواب ندادم . از این دلداریهای احمقانه از این امید دادن احمقانه حالم بهم می خورد . و تو هم امروز خیالم را راحت کردی و گفتی هر کاری خودت خواستی بکن . صدایت گرفته بود . چند بار خواستم بپرسم هنوز خوب نشده ای نتوانستم .می گویم هیچ چیزی توی زندگیم کامل نبوده . همه چیز نصفه . کاش این زندگی هم نصفه بماند . اگر بخواهد تا انتها این همه رنج آور و دردناک باشد .نمی توانم به هیچ چیزی دل خوش کنم . به پنجره پشت کردم و گفتم به درک .توی آینه نگاه نکردم . می دونی چند وقت است از ته دل نخندیدم . راستی یادم نبود مهم نیست . اینها اصلا مهم نیست . این اتفاقات توی خوابم بود اصلا مهم نبود .

 گاهی احساس می کنم اشتباه کردم .تمام کارهایم اشتباه است . من باید بشم همان که آنها می خواهند تا آنها من را دوست داشته باشند . به شیوه آنها زندگی کنم .مثل آنها فکر کنم . من چرا این قدر احمقم که می خواهم آنها را تغییر بدهم . باید خودم تغییر کنم .توی زندگی که من اصلا حق انتخاب ندارم پس بهتر است که مثل آنها شوم .