به زایش دیگر باره امید چندگاه باقی ست ؟

نه این برف را دیگر ،سر ِ باز ایستادن نیست ، دلشوره دارم و ندارم ، درس می خوانم و نمی خوانم ، این چند روز عجیب بوده ، با گِل چهار کتیبه گلی درست کردم که نیلوفرهای آبی با برگهایش در آب است ، عاشقشان شده ام و هر روز نوازششان می کنم و مواظبشانم تا یواش یواش خشک شوند ، شبها کتاب شما که غریبه نیستید هوشنگ مرادی کرمانی را برای کودک درونم می خوانم تا خوابش ببرد بی گریه ، اما گول نمی خورد وقتی چشمهایم خسته می شوند و می گویم بس است بقیه اش برای فردا شب ، پشتش را به من می کند و گریه می کند ، آرام و بی صدا ، جدیدا ً می گوید خیلی چشمهایش می سوزد ، می پرسم چرا ؟ چرا گریه می کنی؟ و او انگار که چیزی را ببیند می گوید سردشه ، از من می پرسد : با خودت رو راستی ؟ و هنوز که هنوز ، تعطیلات تمام شد و جوابش را پیدا نکردم ، ما بی چرا زنده گانیم ، آنان به چرا مرگ خود آگاهان اند .اس ام اس می آید که فردا دانشگاه تعطیل است ، اندیشه و انقلاب را پرت می کنم کناری ،خوابهای بی سر و ته رهایم نمی کنند ، آشفته ام ،حرفهای مزخرف دیگران و این تعطیلات که در خانه زندانیم کرده ،برای کودکم لالایی می خوانم تا به چیزی فکر نکند و زود خوابش ببرد ، دستهایش یخ زده با اینکه سه چهار تا پتو نرم رویش انداخته ام ،  وقتی می گویم امتحانام کنسل شده می گوید برو با برف حال کن ،دیگر از این فرصتها گیر نمی آید،بی خیال امتحان ، خوشحال می شوم ، انگار از خواب بیدار می شوم ،