یک دقیقه بیشتر

به شوهرم نگفتم که وقتی در آغوشم می گیرد به یاد شما می افتم ، نگفتم که بوی شما می پیچید توی تمام تنم و بی اختیار خودم را بیشتر بهش می چسبانم ، بهش نگفتم که وقتی صورتش را جلو می آورد تا مرا ببوسد ، بوسه ای عمیق و کشدار ، طوری که لبهایم درد بگیرد ، یاد شما می افتم ، اما سریع خودم را می کشم بیرون چون شوهرم به خوبی شما بلد نیست  لبهایم را ببوسد ،روی لبه های پنجره پر برف و پرنده ها آمده بودند و نوک می زدند به شیشه ، محل ِ گنجشکها نمی گذاشتم انگار که حرصم بگیرد از اینکه این همه با هم خوبند و دسته جمعی به دنیال غذا می گردند ، هیچ کدامشان تنها نیستند ، من اصلا ً هیچ وقت گنجشک تنها ندیده ام ، خانه گرم گرم بود اما من داشتم از سرما می لرزیدم، پالتوی قهوه ای رنگ گرم و نرمم راپوشیده بودم که تازه خریدم ، منتظر شوهرم بودم تا از سرکار برگردد ، او هیچ وقت بهم نمی گفت که انگار لبهات از یک بوسه گرم سیر نشده می مانند ، و  آن شب دلم می خواست تا صبح توی بغلش بمانم و فقط گریه کنم اما او نمی فهمید که من چم شده ، فکر می کرد دلم برای پدر و مادرم تنگ شده یا برای بچه بدنیا نیامده ام که مرده بود اما من هیچ نمی گفتم که دلم برای شب یلدایی تنگ شده که تا صبح با شما بوده ام ، دلم می خواست فقط با شما حرف بزنم ، حرفهایی که هیچ وقت فرصت گفتنش را پیدا نکرده بودم ، اما شما سکوت کرده بودید و منم نتوانسته بودم حرفی بزنم ، چرا نمی توانم بگویم که چقدرشما را دوست دارم و بدون شما نمی توانم زندگی کنم ، چرا گفتن این کلمات این قدر بیخودی سخت است ، شوهرم من را سوار ماشینش کرد و بهم گفت بیا دور شهر چرخی بزنیم حتما ًحالت خوب می شود ، اما او نمی دانست بدتر حالم را بد می کند ، چرا او نمی فهمید که من چِم شده ، چه ترس احمقانه ای ریخته بود به زندگیم ،  

صبح که خورشید بدنیا آمد و طولانی ترین شب سال و طولانی ترین  بوسه ها تمام شد ، من دیگر پیش شوهرم نبودم .