آیا من زن زندگی هستم ؟

 آیا من مهربان هستم ؟ آیا من با کمالاتم ؟ 

زن نشسته بود روی مبل و از عروسش می گفت ، که خیلی خانوم است ، با حجب و کمالات است ، مهربان و زن زندگی است و من نگاهم را دوخته ام به گلهای شاه عباسی قالی ، و به همکلاسی هایم فکر می کردم که همگی بعد از مدتها دور هم جمع شده بودند .تلفن می زنم و کژال بر می دارد ، آنقدر سر و صداست که مجبور می شوم داد بزنم ، خانه اشان را عوض کرده اند و بالاخره مدرک دکترایش را گرفت و هنوز در دانشگاه واحدهای مدیریت را تدریس می کند ، وقتی از شاگردانش می گوید خنده ام می گیرد ، آخر درس دادن به کسانی که کلی ازت بزرگترند خیلی سخت است ، می گویم گوشی را بده به اولین نفری که می بینی و زهرا براتی را می بیند، می خواستم بگویم هنوز وقتی عمویت - مجری تلویزیون است - را می بینم یادت می کنم و چه شیطانی ها که در مدرسه با ابهت رفاه نمی کردیم و ... اما زبانم می پرسد چند تا بچه داری ؟ می خندد و می گوید یکی . حال و احوال و بعد گوشی را می دهد راحله ، صدایم را نمی شناسد ، آه راحله ، ما چقدر تلفنی حرف می زدیم ، چطور صدایم را نمی شناسی دختر ؟ الان دو تا بچه داری و من که در جریان زندگی خودمم را بکل فراموش کردی ! تا نامم را می برم تو می پرسی سلیمه چطور است ؟ و من می گویم الان یک پسر تقص شیطون دارد و می خندی . آخرین بار که دیدمت پوشیه زده توی ترمینال بود وقتی به مسافرت می رفتم و بعد از آن دیگر ندیدمت . شاید نه سالی بشود . بعد هاجر گوشی را می گیرد . آنقدر مشغول درس است با اینکه در یک دانشگاه هستیم اما خیلی وقت است ازش خبری ندارم . از آبان تا حالا . موقع پایان نامه فوقش است و گفت به زودی در سوره همدیگر را می بینیم . گوشی را می سپرد به حانیه . ذوق زده از شنیدنم ، می گوید دلتنگ صدایتان و من یاد تو می افتم ، آخر تو یکبار همین جمله را توی گوشم زمزمه کردی ، البته گوش سالمم .  به جای من دارد در روشنگر زبان درس می دهد و هر بار سارا را می بینم - به روشنگر می رود- به من از جانب حانیه سلام می رساند و من هم متقابل . می پرسد چه می کنی و من می گویم مشغول درس و زندگی . زهرا نفر بعدی است . وقتی می گوید سه ماهه حامله است باورم نمی شود . می گوید فوق لیسانس می خواهم چه کنم و یک ماهی می شود دیگر سرکار هم نمی رود . سمیه ذوق زده است وقتی صدایم را می شنود ، ما سه سالی با هم در یک سرویس بودیم ، وقتی می پرسم هنوز خانه اتان آنجاست ، در جواب می گوید نه . می گویم بالاخره دکتر شدی ؟ با خنده می گوید بله ، چه دکتری خانوم دکتر ؟ دندونپزشک ، مطبت کجاست بیاییم ، هنوز مطب نزده ام ، دارم طرحم را می گذرانم ، می خندم و شماره موبایلش را می گیرم از بس رند است یادش رفته ، چطوری دکتر شدی خانوم دکتر ؟ می خندد و می گویم هر وقت می آیم لادن بستنی بخورم یاد تو می افتم بچه محل ، می گوید خانه شما عوض شده ؟ می گویم نه . پس بلدم . میگویم پس بیا .نام کسانی که توی مهمانی اند را می برد ، صدف ، هدی ، شیما ، زهرا ، مرضیه ،دلم می خواهد آنجا باشم ، مثل دور تند قیافه ها و صداها را به یاد می آورم ،هیچ صدایی تعییر نکرده ، صورتها را نمی بینم اما می توانم حدس بزنم ، همه خوشگلتر و جا افتاه تر شده اند ، مخصوصا ً آنها که ازدواج کرده اند . به هدی می گویم بلاگت را می خوانم ، ذوق زده می شود ، می گویم اون ور آب خوش می گذرد ؟ دکتر شدی ؟ می گوید هنوز تازه اول راهم .چرا ازدواج نکردی ؟ می خندم و می گویم دفعه دیگه که اومدی یه نفر با خودت بیار . یک هفته دیگر بر می گردد کانادا  و مرضیه آخرین نفری است که حرف می زند ، یادم نمی آید تا به حال با مرضیه تلفنی حرف زده باشم ،  اما صدایش را می شناسم ، می گویم چند بار دیدمت دم برلیان ، تعجب می کند و چند تا خبر دیگر هم از خودش می گویم . با حیرت می گوید از کجا می دونی بلا ؟ وقتی می گویم برادرش با پسر خاله ام دوست است ، می فهمد از کجا ، 

زن هنوز نمی داند که من زن زندگی نیستم ، هنوز نمی داند که تمام زندگیم پر از هیجان و اتفاقهای جورواجور بوده و زنی نیستم که توی خانه بنشینم ، غذای خوشمزه بپزم ، بچه داری کنم ، هنوز نمی داند ،نمی داند که همکلاسانم ازدواج کرده و بچه دارند و من هنوز زن زندگی نشده ام .