شب بی ستاره

شب که از طولانی ترین اتوبان شهر که غربی ترین را به شرقی ترین وصل می کند ، عبور می کنیم ، دلم می گیرد ، دلم انگار که غروب جمعه باشد اما ته شب است که این همه دلگیر است و همه خاطرات خوب و بد شبهای تنهاییم را مرور می کنم و بغضم می گیرد و اشک توی چشمهایم می چپد .شبهایی که توی اتاق آلبالویی ام زیر لحاف یواشکی اشک می ریختم و رادیو گوش می دادم . به قصه های شب . و غرق می شدم توی قصه های بی سر و ته کتابها . من چقدر عوض شده ام ؟ چقدر دلم تنگ شده برای دوستان دور و نزدیکم .برای خاطره ها . خاطره ها . خاطره ها. روزهای کلاسهای دانشگاه . حیاط باریک ، و انگار تو که مثل قطره ای آب فرو رفتی و گم شدی . گم ....

تو به این زیبایی ، نمی تونی از عشق، متنفر باشی ...