پائیزانه

خوابت نمی برد . خسته ام .شیر می خوری و نمی خوابی . روی پایم می گذارمت و تکانت می دهم اما گریه ات بیشتر از قبل می شود . شاید دوباره دل دردهایت شروع شده . قطره ات را می دهم . پدرت نیامده .داری غر می زنی . و من خسته تر و کلافه تر از قبلم . پدرت که از راه می رسد بدتر می کنی . می گذاریمت توی پتوی صورتی رنگت و تابت می دهیم . دوتایی و تو آرام می گیری بالاخره . دردهایی هست توی زندگی که وقتی هم تاب می خوری نمی توانی فراموشش می کنی.
مجبور می شوی سرعت تاب را زیاد کنی . با شتاب بیشتری هل بدهی و گیج بخوری تا شاید فراموش کنی و بخوابی .
برایت آواز پائیزی می خوانم .
کی اشکاتو پاک می کنه ، شبا که غصه داری /دست رو موهات می کشه ، وقتی منو نداری / برگ ریزونای پائیز ، کی چشم به راهت نشسته / از جلوپات جمع می کنه برگای زرد و خسته ....
برایت آواز می خوانم و دست روی موهایت می کشم . آرام گوش می دهی و انگار می فهمی زمانی ، مادرت این شعر عاشقانه را می خوانده و عاشق بوده و از روی برگهای پائیز می گذشته ..مریم می گفت هر کسی که بلند برای دیگری آواز بخواند ، عاشقش است .و زل می زنم به چشمهایت و باز هم می خوانم.