اولین غصه

خستگی برای مادر است و من هیچ نمی نالم . از این دکتر به آن دکتر در این شهر بزرگ که نم نم بارانش ، برگهای قرمز و زرد اتوبانها و خیابانهایش من را خوشحال نمی کند وقتی دخترم سرفه می کند .و سوالم همه اش این است : من مادر خوبی نبوده ام ؟ خوب مواظبش نبوده ام ؟ اگر بعدها بپرسد چه جوابی دارم . دکترها هر کدام چیزی می گویند : آلرژی ، عفونت ریه ، خروسک یا به قول خودشان گروپ . دیشب که خسته برگشتم نمی دانستم که بیماری دخترم بالاخره چه بوده ، خدا را شکر که بهتر است . سینه اش خس خس نمی کند . سرفه هایش قطع شده و حالش بهتر است . و همه اینها از یکشنبه شب شروع شد و تا دیشب ادامه داشت . دخترک را به کولم از رادیولوژی به دکتر و آزمایشگاه می کشاندم . خواب و بیدار . آرام و ناآرام . بالاخره دیشب هر دو کمی خوابیدیم .و البته پدرش هم سه شنبه و چهارشنبه تمام وقت ما را همراهی می کرد . آنقدر حساس شده ام که هر حرفی را نیش و کنایه می شنوم اما صبوری می کنم فقط به خاطر دختر کوچولویی که فقط چهار ماه و نیمش است و دختر من است . حالا آرام روبه روی من خوابیده . بخور سرد روشن است برای تنفس بهترش و من در خانه خودم را حبس می کنم . بافتنی می بافم و کتاب گودی جومپا لاهیری را تند تند می خوانم . گاهی آشپزی می کنم . به غرغرهای مردخانه  اهمیتی نمی دهم . به آرزوهایش هم . رویاهایش را هزار بار شنیده ام . می خواهم کمی برای خودم باشم و دخترم .
زنی در آسانسور بیمارستان پرسید : بچه اولته ؟ سرم از تکان دادم و او ادامه داد : با عشق بزرگش کن ، خوب تربیتش کن و به حرف پدر و مادرخودت و شوهرت گوش کن .. و من با سکوت از او دور می شوم.
خدایا همه مریضها زود خوب شوند مخصوصا بچه ها.