شاعر لکه های آبی رنگ

اولین بار توی آتلیه کنکور دیدمش، موهای یک دست سفید با جذابیتی فراوان، کوله پشتی به دوش می دوید سمت کلاس و ما پشت کنکوریهای هنر، به دنبالش برای کلاس درک تصویر، من از همان اول ِ کلاسهای کنکور گنگ و گیج بودم و همه درسهایش برایم تازه و جذاب بود، سال هشتاد و سه، یعنی چهارده سال پیش.

و من چشم می دوختم به دهانش و خیره می شدم به تصاویری که نشانمان می داد و به صدایش گوش می دادم که چقدر مهربان و خوب بود. و پر از انرژی و امید. گویی نوجوانی بود که به هر سو می دوید. و من خبر نداشتم بهترین استاد دانشگاه یک روز در هفته خودش را با عجله کوله به دوش به ما می رساند تا امید و زندگی بدهد. درک تصویر اسمش بود، می نشستیم به پای صحبتهایش و سیر نمی شدیم انگار.

دیگر ندیدمش،

دانشگاه قبول شدم.

استادم نبودند اما یکروز در دانشگاه دیدمش. می خواستم بروم جلو و بگویم یادتان هست ، تصویرهایم را دیدید و به شعرم گوش دادید و بهم گفتید چقدر فیگوراتیو! و همان یک جمله من را زنده کرد برای ادامه راه.

همانطور مثل قبل بود، شاد و پرانرژی. 

و امروز که دوباره همه این خاطرات را مرور کردم و عکسهایش را در اینستاگرام را می دیدم بغضم گرفته بود.

مرگش باورم نمی شود، 

چرا که همچون زندگی پایان ناپذیر بود،