همه خوابیده اند و من تازه شروع کرده ام به نوشتن. همدم من خواندن و نوشتن است. یک آهنگ سه بعدی دارم گوش می دهم با هندزفری انگار وسط سالن کنسرت نشسته ام و موسیقی دور سرم مى چرخد و از هر سمت یک آواى دلنشین می آید. خیلى عجیب و غریب است.صدایش را خیلى کم کرده ام اما  مى ترسم دخترک بیدار شود. 

پشت زمستان دلم هست بهارى که نگو 

با عزیزدلم از بروکسل حرف زدم که چقدر زیاد دلم برایش تنگ شده بود و دلتنگ صدایش هستم که امیدوارم حالش زودتر خوب خوب شود تا صداى پر انرژیش را زودت بشنوم اما خب همین حرف زدن هم خوب بود و وقتی بهم می گوید که چقدر دارم بهتر از قبل مى نویسم امیدوارم می شوم.همین که روزمرگی هایم را خوب بنویسم برای من کافی است. چیز دیگری نمی خواهم شاید بالاخره آنروز که باید کتابی بنویسم خودش به سراغم بیاید.

هیچ صدایی نمی آید.

باید زودتر بخوابم اما هیجان زده ام. هم هیجان و نگرانى این ویروس لعنتی که فکر می کنم دیشب خواب می دیدم و این شستن ها به خوابهایم نیز سرایت کرده باشد. هیجان زده از کارهایی که در طول روز انجام می دهم با اینکه من آدم نچسبی هستم برای بقیه اعضای خانواده و قواعد خاص خودم را دارم در همه چیز اما به هر حال می توانم بر روح حاکم خانه مسلط شوم و تا وقتی که در خانه پدری هستم از من نظرخواهی می شود. 

نمی دانم چرا اینقدر زود دلم برای خانه ام تنگ می شود، از صبح تا وقتی باباى دخترک بیاید خیلی بهمان خوش می گذرد و کلی با هم کار انجام می دادیم و وقتی او می آید فقط میخوریم و تلویزیون می بینیم.

بعد دوباره همه می خوابند من فیلم میبینم و کتاب میخوانم و باز صبح می شود.

من روتین خانه ام را دوست دارم با اینکه صداهای مزاحم زیاد است اما خب عادت کرده ام.

آدمی عادت می کند به ندیدن عزیزانش، به دلتنگی، به نداشتن اما من از نداشتنها همیشه محکمتر شده ام.

دلتنگ تو که سر از هرمز درآوردی ، هی خوابت را دیدم چرا نمایشنامه نداشتی امسال ؟ چرا نشد ببینمت؟ منتظر کارهای جدیدت هستم لعنتی من.

رویاهایم را یکی یکی می شمارم، رفتن به اروپا دیدن شهرهای مختلفش و البته دوستانی که در هر کدام از شهرها دارم.

من بالاخره به این رویا می رسم . مطمئنم. وقتی ازش نمی نویسم دلیل نمی شود که بهش فکر نکنم. 

همیشه با من است.

از تولدت بگویم که از خودت هیجان زده  تر بودم ى تو هی ازم تعریف و تمجید کردی. من به این حرفهایت محتاجم . می دانى؟