تعلیق کرونایى

امروز رئیس مان که براى اولین بار بود چشم در چشم مى شدیم جلویمان نشست و در هواى بهارى با درختان سبز و حتى شکوفه ها که قلبم را لبریز مى کرد ، گفت تعلیق شدید.

و بعد با بغضى که قورت مى داد و لبخند تلخى که مى زد و ته دلش امیدوار بود به راهى که خدا براى همه مان باز خواهد کرد، با مربى ها حرف زد. پانزده سال معلمى و کار آموزش او را زمین نزده بود که این بار کرونا کار و بارش، سه دفتر را مى خواهد به حالت تعلیق دربیاورد.

لبخند مى زدیم و نور آفتاب چشممان را تنگ مى کرد اما ما هم با او لبخند مى زدیم. ما هم انگار ته دلمان خالى شد. 

دوباره کى رنگ مدرسه را خواهیم دید؟

دوباره کى صداى بچه ها و بازى ها بپیچد در حیاط مدرسه؟؟

نشسته بودیم و از جایى کمى آن طرفتر صداى ویلون ناکوکى به گوش مى رسید که الهه ناز مى نواخت اما گوش نواز نبود.

همسایه ها هم سکوت کرده بودند و از دیگر نبودن بچه ها غصه شان مى شد حتما.

دارم فکر مى کنم قبل از اینکه معلم بودم چیکار مى کردم باید کارهاى آنلاین را شروع کرد.

ما که خودمان حل مسئله را به بچه ها یاد مى دهیم.