روزهای سیاه

دردهای زیاد و غصه های بیشمار مردمان این سرزمین نمی گذارد شادی جمعی داشته باشیم. مثلا سالی که فرهادی اسکار برد چقدر با امسال که در کن  برنده شد ، متفاوت است. آن سال از شدت هیجان و خوشحالی می خواستم بمیرم. اما امسال آنقدر دردمند بودم که هیچ احساسی نداشتم. سی و شش سال است که بی سر و صدا دارد کارش را می کند و سعی می کند با کار فرهنگی در این مملکت حرفی بزند. و بقیه متهمش می کنند به بی دردی ، به اعتراض نکردن از ترس حکومت. آره این حکومت هر کس را اعتراض کند به گلوله می بندد حتی اگر تشنه باشد. وای

چه بغضی. چه روزهایی باورم نمی شود این روزها برای ما باشد. برای مردمان ما باشد.