از اول هفته

کلاسهایمان تمام شده. کلاسهای مدرسه و یوگای دخترک. دارد ناهار می خورد. و کارتون می بیند و با من چانه می زند سر انجام دادن مشقهایش. من دوباره بعد از تمام شدن کلاسهایم هدفونم را گذاشتم و شروع کردم به گوش دادم و آنجاش که  ما کسی را جز خودمان نداریم  بوکوفسکی را گفتی ، ضربان قلبم تند شد. بعد باز گوش دادم و گوش دادم. در تمام این مدت عدس پلو را پختم. لباسهای خشک شده را جمع کردم و به دخترک در نوشتن کمک کردم. خانه کمی تمیزتر از قبلترها شده و من راضیم. کاش هر هفته مرد خانه همه جا را گردگیری می کرد. درست است که روی مخم حسابی پاتیناژ رفت و کلی با هم سر تمیز بودن و نبودن بحث کردیم اما حالا خوشحالم. با اینکه به آشپزخانه کار نداشت و پنجره های اتاقها را دست نزد اما باز هم پذیرایی دیشب جلوی مامان و بابا برق می زد و من نفس راحتی کشیدم. 

میزناهاخوری هم مرتب شد و دیگر چیزی اضافه رویش نیست. نه کتابها و نه لب تاپ و نه کاغذ و مداد شمعیی. دخترک برداشته بود با قیچی تمام مداد شمعی ها خرد کرده بود و ریخته بود زیر میز. 

فردا باید تا پاسداران و ازگل بروم تا دو تا از دوستان که اصرار زیادی برای کلاس داشتند را راضی کنم و ببینم بچه هایشان در کلاس چطورند. 

و دارم متنی می نویسم درباره جوانی و بفرستم برای ناداستان. می دانم تلاشهایم بیهوده است اما این ها را مثل مشق شب می نویسم تا بالاخره اتفاقی بیفتد. آن شب در دورهمی با معلمها و بچه ها گفتم دلم می خواهد نوشته هایم چاپ شود و دارم همه تلاشم را می کنم. معلم ادبیاتم داشت به دقت گوش می داد و تحسینم می کرد.

کتاب موهبت کامل نبودن را می خوانم و به کتاب زندگی پیش رو رومن گاری گوش می دهم با صدای آزاده صمدی و بعد یادم افتاد که این کتاب را قبلا گوش داده بودم .