به امید دیدار

همه خوابند، از خانواده سه نفری ما، فقط من بیدارم و دارم به اولین قسمت رادیو صداخونه گوش می دهم و پاهایم خستگی در می کنند. به امروز فکر می کنم و هیجانی که هنوز دارم. به ای کاش خودم، ای کاش قبلتر. برایت نوشته بودم با دستهایم، نه با نوشته های تایپ شده،

همین طور که تو نشسته بودی در کافه ای در شهر دوست داشتنی بدون حرف "ر" ، و به صدای من از دل ترافیک تونل نیایش تهران ( که فکر کنم تا به حال ندیده ایش) برایت صدایم را می فرستم. بدانی که حواسم هست، همه چیز را آماده کرده ام، فقط نامه ای ننوشتم. حیف شد. دفعه دیگر حتما لابه لای کاغذها و بسته ها دست خطم را خواهم گذاشت. 

آه دفعه دیگر 

شاید امیدم به دیدارت باشد و نوشته هایم دیگر می شود نگاه کردنهایم و آغوشت و ...

و دلتنگی این هشت سال.

آه باورم نمی شود که هشت سال است 

ندیدمت.

ندیدمت

مگر می شود؟

باور نمی کنم.

تو دوری اما اینجایی

خورشید تابانم

هر روز صبح که بیدار می شوم خوشحالم که زنده ام و امید دارم به دیدنت.

بالاخره یک روز خوب دیدار من و تو می آید.

مگر نه؟

به امید آن روز.

#خرداد_خوش