بِای ذنب قُتلت

زنده بگورم می کنی
وقتی می گویی
 باید
نباید
فریادهایم پر از خاک می شود
ناخنهایم پر از درد
چشمهایم پر از تحقیر
و قلبم له می شود
و همچنان تو
زنده بگورم می کنی
هر روز
هزار بار
انسان درونم
می میرد
وقتی می گویی
باید
نباید

نمی گذارند برای خودم باشم . برای خودم زندگی کنم . حتی در عقیده و دین که خصوصیترین چیز یک انسان است اجازه نمی دهند مستقل باشم . گاهی چقدر زندگی کردن با عزیزترین کسها هم سخت می شود . کاش می گذاشتند مثل گلدان یاسم باشم . از اوایل بهار که به حیاط بردمش شروع کردن به خشک شدن . برگهایش ریخت . ساقه هایش خشک شد و انگار مرد . مامان هرسش کرد و من فقط آبش می دادم . و حالا که تابستان آغاز شده برگ تازه داده است و حتی دیروز گل کرده بود که بویش مستم کرد . نمی گذارند حتی خودم قدم بردارم . هنوز دستم را می گیرند . دورم میله های آهنی گذاشته اند و می گویند رشد کن . بزرگ شو . عاقل شو . می شود آیا ؟ صبر ندارند . می خواهند زود به نتیجه برسند . اما من برای گل دادن شمعدانیم خیلی صبر کردم و حالا هر روز از گلهای صورتیش لذت می برم . دعا می کنم اگر قرار است با بچه هایم این گونه باشم هرگز مادر نشوم .

کاشکی یک پسر بچه تغص داشتم که وقتی از سر پل سید خندان رد می شدم چشمش به بساط دختر کوچولوی جوجه فروش می افتاد و بهم گیر می داد که برایش یک جوجه بخرم .

روزهایی که گذشت
چه تلخ و شیرین
گذشت .
بی جواب...
روزهایی که می آیند ؛
چه سیاه و سفید .
چه خوب و بد .
می آیند .
باز هم ؛
بی جواب ...
دیده ای آسمان تابستان را پر از ابر ؟
پس کی باران می بارد ؟
منتظر جوابم .
******************
خدا را شکر کارتی پیدا کردم که بلاگ اسکای و وب لاگم را فیلتر نکرده است . خیلی خوشحالم .