تصمیم

بالاخره روز عروسی رسید.همون چیزی که همه انتظارشو داشتند ولی خودش نمی خواست .فکر می کرد یه عالمه کار داره و اصلا نمی تونه به ازدواج فکر کنه .اما همه اینها بهونه بود.بهونه بود که دوستی با تو رو از دست نده .می خواست با تو تا ابد دوست بمونه .وقتی به ستاره می گفت دوستی اش با تو مثل بقیه دوستیهاشه ستاره با نگاهی عاقل اندرسفیه نگاش می کرد و می گفت ولی ازدواج نمی ذاره باهاش ادامه دوستی بدی و نمی تونی دوسش داشته باشی!یه جورایی بهش احساس خفگی دست داد.حالا او داشت می شد یه خانوم شوهر دار که هنوز تو رو دوست داره .دیگه اخم کردن سر مراسم خواستگاری و دعوا و مرافه قبل و بعدش برای همه عادی شده بود و شاید مامانشم فهمیده بود که عاشق شده .هیچ کدوم این کارها فایده نداشتن.چشمهاشو باز کرد دید داره به یه آدمی که حتی یه ذره هم دوستش نداره میگه بله ! کابوس همیشگیش داشت به حقیقت می پیوست .جرات نداشت توی صورت کسی نگاه کنه .چون فکر می کرد اگه سرشو بالا کنه همه فکرشو می خونن.داشت اسمش می رفت تو شناسنامه کسی که نمیشناختش! آرزو کرد تو اینجا بودی.شاید یه کاری می کردی .اما خیلی دیر شده بود .باید خودش کاری می کرد .سرشو گرفت و به حالتی که حالش بد شده سریع بلند شد .هیچ کس نپرسید کجا می ره .هنوز آقا نیومده بود که خطبه رو بخونه.از پله ها بالا رفت .
مرد دید که از پله ها بالا رفت .پس از لحظه ای بلند شد تا ببینه چی شده؟اتاقها رو سرک کشید .کسی نبود .
نمی دونست چیکار کنه که متوجه شد در پشت بام بهم خورد.با عجله خودش رو به پشت بام رسونداما کسی نبود.فکر کرد خیالاتی شده .ناخود اگاه به لبه پشت بام رسید .دیگه دیر شده بود و همه چیز تموم شده بود.