هوا امروز چه باحال شده . چه ابری خاکستری. توی تاریکی اتاق فقط رعد و برق بود که اتاق رو روشن می کرد. یک لحظه از ایوان نگاه کردم .دیدم از شکاف ابرها خورشید نور زده . چه تلاشی برای تابیدن می کرد.د لم خواست زیر اون شکاف بایستم و بارون بخورم .اون قدر که مو هام خیس خیس شه. بعد اون قدر باد بهم بخوره که توی چشمهام اشک جمع بشه .توی یک روز ابری شروع کردم به راه رفتن .قدم زدن . تنهایی رو تجربه کردن . فقط دلم خواست که تو هم بودی . با هم از آرزوهایی که دیشب برات گفتم بازم بگم . دیشب که گفتی داری به مرگ و زندگی فکر می کنی یه ذره هول کردم . وقتی اومدم خونه اول عمق رو باز کردم .دیدم نوشتی یه نفس عمیق کشیدم .موقع بر گشت میدونی کی رو دیدم ؟ حجاریان . یاد ته .همون که باباش رو ترور کردند .هیچ تغییری نکرده بود .با چادر و مقنعه چونه دار ایستاده بود منتظر تاکسی . یادت می آد همیشه سر کلاس بچه ها از دستش عاصی می شدند از بس سوالهای خارج از کتاب می پرسید .همون طوری شده بود . یه ذره نگران بود صور تش. اگه سوار تاکسی نبودم حتما باهاش حرف می زدم .تنها تغییری که کرده بود دیگه اون عینک بزرگ به چشمهاش نبود . عجیب هوس کردم برم زیر بارون . دلم برات تنگ شده .