شبهای بلند نمی گذارد تو بخوابی . تو می بینی ولی من چیزی در چشمانم نیست . نه ستاره نه ماه و نه ابری که ببارد . چشمانت از خستگی نیست که نمی خوابند . از نوری ایست که در تاریکی شب می بینی . کاش ستاره ای می شدم در چشمانت . یا نور ضعیفی از غروب مانده در انتهای مهر . نه ستاره شدن را بلدم نه تابیدن چون خورشید . < و دستم به آنها نمی رسد > می دانم فقط باران است که می شوید همه این تنهایی ها را . پس باران می شوم . باران ببار . ببار .