نمی خواهی سلام کنی ؟
به سفره ای که پهن شده است زیر بارش برف !
چشمهایم را آینه می کنم ؛
دستهای جوهریم را ؛ سبزه .
قلبم را ؛ ماهی تنگ بلور .
و سیب که همیشه هست .
مثل یک تمنای شیرین .
آرزویی دست نیافتنی !
دیگر چه چیزی کم دارم ؟
تو سلام کن و بگو ؛
در کجای سادگی ؛
سبد ستاره هایم را جا گذاشتم ؛
که این گونه مستحق بی مهریم ؟