(۶)

نوشتی:
در ابتدای رویش پوسیدم .هنوز سبز نشده ؛ شکوفه نداده ؛ می گندم . مرگ تولد .سرگردانی حرفها ؛ کلمه های بیهوده ؛ کتابهای نخوانده ؛ گلهای خشک شده ؛ خمیازه های کشدار بی حوصلگی ؛ عصرهای دلتنگی ؛ هنوز سرم گیج همیشه هاست ! بی هیچ خواهش و توقعی تنها تمنایم مرگ است . تصمیم گرفتم فقط بنویسم . تنها کاری که از انجام آن سیر نخواهم شد .آنقدر بنویسم که چیزی برای نوشتن باقی نماند . دیگر کلمه جا نماند . دیگر سخنی نباشد . من پر شده ام از حروف و کلمه ها و جمله هایی که هیچ گاه نشنیده ام و خسته نمی شوم از اینکه هیچ کسی نیست که حرفهایم را بخواند. من برای خوانده شدن نمی نویسم .  نمی نویسم که کسی من را بشناسد .  به هیچ چیز احتیاج ندارم . من فقط منتظر خنده مرگم ! ولی دلم می خواهد قبل از مردن ؛ کلمه ها را متولد کنم . و بفهمم چه چیز در اعجاز کلمه نهفته است که این همه موقع خواندن آن از زندگی لبریز می شوم . من در نوشتن ؛ مرگ را می بینم و در خواندن ؛ زندگی را ! آنقدر ادامه می دهم که در تقابل ایندو کلمه اتفاقی رخ دهد . مرگ ؛ زندگی ؛ زندگی ؛ مرگ . حس می کنم هیچ تفاوتی برایم ندارند . انگار یک کلمه را می نویسم و تمام هیجانشان در وجودم خاموش شده است . از هیچ کدام نمی ترسم . و اهمیتشان یکسان است . مهمی آنها در پوچ بودنشان . هر دو خالی شده اند از هیچ .