خیلی وقت است که زنگ آخر خورده است . من خوابم برده و هیچ کسی منرا صدا نکرده . همه سرویسها رفته اند و سکوت مدرسه من را ترسانده . من کلاس اول راهنمایی ام و هنوز نمی دانم وقتی از سرویس جا بمانم چه باید بکنم ؟ هیچ کس نیست حتی مدیر مدرسه . من کلاس اول راهنمایی ام و همین جا است که بچگی را از من می گیرند و از من می خواهند خانم باشم و با دهان باز نخندم تا ردیف دندانهایم پیدا نباشد . من کلاس اول راهنمایی ام و هنوز نمی دانم تا چند سال دیگر این کسی که من می نامندش ؛ تحمل زندگی برایش سخت خواهد شد . کاش اول راهنمایی هیچ گاه شروع نمی شد و من شاگرد اول نمی شدم . از دور بابای مدرسه را می بینم . بالاخره یک نفر هست . کمکم می کند تا تلفن بزنم کسی دنبالم بیاید . حالا من منتظر هستم . فکر فردا هستم . درس نخوانده ام . همه تکالیفم مانده . حتما مدیر مدرسه ؛ فردا به خاطر دیر آمدن توبیخم می کند . دلشوره دارم و بقول برادر کوچکم در دلم رخت می شویند . من که چند روز پیش یا چند هفته قبل به خاطر مدل موهایم به دفتر رفته بودم ؛ دیگر طاقت اضطراب و استرس رفتن به اتاق مدیر را ندارم . کاش کلاس اول راهنمایی هیچ گاه وجود نداشت . و من هیچ وقت به این مدرسه نمی آمدم . من هنوز نمی دانم که باز هم به دفتر مدیر خواهم رفت . به خاطر جا گذاشتن ظرف غذایم در ناهار خوری ؛ به خاطر آوردن کتاب بابالنگ دراز به مدرسه و دادن آن به همکلاسیهایم ؛ فوتبال بازی کردن در حیاط مدرسه ؛ به خاطر غیبت و تاخیر در کلاس ؛ .....به خاطر ..... دیگر یادم نمی آید . دیگر مهم نیست . دیگر دلشوره و اضطرابی نیست . دیگر مدرسه ای نیست . و من دیگر کلاس اول راهنمایی نیستم .
اما من هنوز از بوی دفتر و کتاب نو خوشم می آید . از گچ و تخته سیاه . و معلم کلاس اول دبستانم . خانم حاج بابایی که بهترین درسهای زندگی رو ازش یاد گرفتم .