ب مثل بزرگ

دیگر فرصتی ندارم .اتاقم به قول بابا مثل بازار کهنه چینهاست .حالا حتما فکر می کنی در حال تمیز کردن هستم اما نه . از هر جا رسیدم لباسهایم را در آوردم و مثل بچه ها پرت کردم . چرا می گویم مثل بچه ها که مامان روزی هزار بار به کارهای بچگانه ام می خندد و من باز هم همان بچه هشت ساله ام که روی تاب سوار است و تاب می خورد . سایه و آفتاب را می گذراند .آواز می خواند و موهایش را باد می دهد و در دلش جز دوست داشتن ساده هیچ چیز نیست .دوستی برای دوستی . این چند روز اخیر تازه این حرف را فهمیدم که چه معنای بزرگی می دهد و خوشحالم به خاطر داشتن دوستهای تازه و دوستان قدیمی که شاید مدتهای طولانی است ندیدمشان اما ذره ای از دوستیمان کم نشده است .بار سفر می خواهم ببندم . بروم .بروم به جایی دور . دور دور .که شاید گم شدم و دیگر باز نگشتم .اینها همه خیالات است . می دانم که ترس دارم از جایی ناشناخته و دلتنگم به خاطر از دست دادن چیزهایی که بهشان عشق می ورزیدم . نه عادت . که عادت چیز مزخرفی است . دلم می خواست بگویم که نباید بهم عادت کنیم و در تمام دوستی هایم عادت را کنار گذاشتم . سعی کردم کنار بگذارم .آخرین روز هم از دانشگاه استفاده کردم . چهار تا کتاب گرفتم .و پایان نامه یکی از دانشجوها را دیدم که بسیار برایم جالب بود . تاتری بود که در تلویزیون هم دیده بودم اما اجرای این گروه متفاوت بود !شاید این پست آخرم باشد . پست آخر یا پست آخر در سال هشتاد و چهار . دوست داشتم ورودی هشتاد و چهار باشم و به آرزویم رسیدم . و چیزی که این روزها به زندگیم رنگ تازه داده گلدان لاله ایست که سه شنبه خریدم . که شده است تمام عشق من به بیدار شدن . خوابیدن . حالا می فهمم حظ بردن یعنی چه ! بوی خاصی دارد و هفت گلبرگ سرخ سرخ که دلم را از شادی لبریز می کند . کاش می توانستم بهتر از این بنویسم که چه احساسی به گلم دارم .باید مواظبش باشم .امیدوارم وقتی به سفر می روم نمیرد . که امید برگشتن من به خانه باشد . زنده بماند .بماند .