ت مثل تنهایی عمیق؛ مثل تاریکی عمیق

 دلتنگ بودم . همیشه دلتنگ روزهای رفته و زمانهای گذشته ام و فراموش می کنم که حال را از دست ندهم . و درست نفس بکشم که تازه فهمیدم بلد نیستم نفس بکشم . بلد نیستم زندگی کنم و بلد نیستم که درست زندگی کنم .از وقتی که مسیر تازه را پیدا کردم دارم می فهمم و خوشحالم که دیرتر نشد . مثلا چهل سالگی . می دانم که یک شنبه ها و سه شنبه ها بهم خوش می گذرد و این سه شنبه محشر بود . با دیدن فیلم بیل را بکش . وقتی بیرون آمدم خورشید داشت غروب می کرد و من خیلی دلتنگ بودم . خیلی زیاد . مثل روزهای آخر سفر که وقتی توی تاریکی به سمفونی خرو پف هم اتاقیم گوش می دادم به خاطرات گذشته فکر می کردم و شب لعنتی را تمام می کردم . که بگذرد و بالاخره هم تمام شد . که دیگر بازگردم که دلم تنگ شده بود برای اتاق صورتیم و آدمهایی که زبانم را حداقل می فهمند . و رها شدم از نگاههایی که تحملشان می کردم که دیگر این کابوس سفر تمام شد و من دارم بر می گردم به روزهای خوب کتاب خواندن و فیلم دیدن . اما این دلتنگی لعنتی چیزی نیست که تمام شود .بهار آمده اما من هنوز کارت تبریکت را نداده ام . تو فکر کردی که ماموریتت را به پایان رساندی و برای همیشه رهایم کردی یا شاید پای قولی ایستاده ای که دیگر کاری به کارم نداری و کفر من را در می آوری و یا شاید من احمقانه انتظار می کشم که روزهای خوب یا بد با تو بودن بر می گردد که پیش خودت گفتی سرگرم شدم و به آرزویم رسیدم و تمام . نه . نمی خواهم . نمی خواهم .خیلی سفر سختی بود . روزهای آخر که کم آوردم پیش جد تو آرام گرفتم که آنجا تنها بین آنهمه آدم غریبه بود .و من فقط بهش سر می زدم . تو را در سفر بسیار دیدم . شبیه تو . خود تو . بودی . حضور داشتی یا فکر من سرگردان دلش می خواست همه را شبیه تو ببیند . اما تو بودی . آرزو می کردم بازنمی گشتم اگر قرار بود همه چیز مثل همیشه باشد .تو مثل همیشه .تو مثل بقیه. و من تنهای تنها در تاریکی عمیق خودم بخوابم .