ج مثل جدایی ؛ چ مثل چرا ؛ ح مثل حسرت

تو رفتی برای فاطمه آدم برفی بسازی اما دیگر برنگشتی . شاید تمام برفها آب شده بودند . تو سرت دنگ دنگ می کرد . شاید هم مست و خمار بودی اما به من هیچ وقت نگفتی ، هر بار که پرسیدم جواب ندادی ،پک محکمی به سیگارت زدی و خندیدی ،خواستی فراموش کنم و بی خیال شوم اما نشد ، شب که ستاره ها درآمده بودند و ماه نبود باز هم پرسیدم گردنبند سیب فاطمه را بهش دادی و تو دوباره خندیدی .

-چرا فراموش نمی کنی ؟

_چرا تو گردنبندش را بهش نمی دهی؟به تو که یکی داده ام ،آن یکی را می خواهی چه کنی ؟و بهانه آوردی که خرابش می کند و من گفتم تا بهش ندهی ، من یادم نمی رود ! یادم نمی رود تو هستی . اما همه چیز از اسفند خراب شد . مریم می گوید شاید تو قول داده ای .اما تو قبل از اینکه قول بدهی همین طوری نبودی یا بودی ؟ یا من حواسم آنقدر پرت بود که نفهمیدم . گیج بودم . گیج و مست بوی سیگار و عطر تو که وقتی قاطی می شد هیچ چیز نمی فهمیدم . تو عکس فاطمه را بهم نشان دادی یا موهای بافته دو طرف سرش . و من همیشه صدایش را شنیده بودم که تو را صدا می کرد . خوابم نمی برد .انگار امشب خوابم نمی برد و هر چه دلتنگتر می شوم ، گلویم بیشتر بغض می کند ،و سردردم هی کم و زیاد می شود ، چشمهایم را می بندم ، هیچ چیز یادم نمی آید ، اما وقتی هم یادم بیاید همه چیز با هم بسراغم می آید ، دعا می کنم ، خلاص شوم از این خانه ، اتاق و پنجره ای که باد پرده هایش را تکان می دهد و تنهایی من را بیشتر می کند ، گاهی تصمیم می گیرم هیچگاه نروم و گاهی دلم می خواهد با اولین نفر بروم و دیگر برنگردم که همه فراموش کنند که یادشان برود دخترکی هم اینجا زندگی می کرد ، چقدر اینجا را دوست دارم .این اتاق صورتی که صبحها پیوند می خورد با نور و نور همه چیز را می بلعد و انگار شبها را می بلعد که برایم کابوسی است ! و تمام می شود و دود می شود و خلاص می شوم ، اینجا * را دوست دارم چون برای رسیدن بهش خیلی زحمت کشیدم ، و حالا در آرامش کتابخانه ای پر نور با پنجره های فرانسوی نشسته ام و می نویسم و خوشحالم ، خوشحالم که روزهایم را در اینجا سپری خواهم کرد و فقط کمی غصه می ماند برای شبهایم که وقتی بخوابم تمام می شود ، خوشحالم جایی هست که می توانم به ان پناه ببرم و بی خیال شبها شوم که هر کار بکنم باز هم دلتنگی دارد ، فاطمه صدایت می کند که بیایی و برایش آدم برفی درست کنی و من از پنجره ، کوه های بلند سفید را می بینم و دلم می خواهد آن قدر برف ببارد که کوچه بند بیاید و آدم برفی درست کنم ، و دستم را دور گردنش بیاندازم و عکس بگیرم ! سرت درد می کند و شاید دلت سیگار بخواهد ، اما می روی برای فاطمه آدم برفی درست کنی و من در حسرت آن می مانم که چرا هیچ وقت برای من آدم برفی نساختی ؟!!

7/اسفند /84

*دانشگاه