کاش نباشم.

اگر نبودم که دلم نمی خواست باشم؛ کامپیوترم نبود . دلم می خواهد که کسی بگوید کن که من فیکون شوم .باز هم همان حرفهای قدیمی را بزنم ؟ که دلگیرم . دلتنگم . غمگینم و دلگیر از همه چیز و همه کس . باز بگویم که  این تابستان را نیز مثل بقیه باید تحمل کنم . و باز باید بگویم که این زندگی را نمی خواهم و تو بگویی باید مبارزه کنی و می گویم تو به من می گویی که تمام زندگیم مبارزه بوده است و حساب می کنم از هفده سالگی این داستان شروع شد که دیگر کسی حرفهایم را باور نکرد و شاید قبول نداشت . این شبهای سیاه ( می خواستم بگویم لعنتی دیدم این یکی هم زیاد گفته ام ) بازخواست می شوم و من باید توضیح بدهم که دیگر با تو ؛ با تو ؛ و هیچ کس دیگری رابطه ای ندارم .اگر که در اتاقم را می بندم ؛ اگر از صبح تا عصر ؛ از غروب تا طلوع خودم را در این اتاق حبس می کنم دلیلهای دیگری دارد . با کسی دعوایم نشود . اوقات تلخی برای دیگران و حتی خودم درست نکنم . دیگر این بدن ظرفیتش دارد تمام می شود . کاش زودتر تمام شود عمرش !خوب است که کتابها وجود دارند برای آدمهایی مثل من که دیگر قرار است تا ابد تنها باشند . به خودم می گویم آره دخترکم عادت کن . به این تکیه دادن به پنجره باز و کتابهای باز !خدا را شکر که کافکا و داستایوسکی بودند و محاکمه و ابله را به این طولانی نوشتند تا من تا ابد سرم گرم آنها باشد . دیگر تصمیم جدیدی نمی گیرم جز این :

آنروز که با دستهایت ؛

درختان را کاشتی؛

هوا گرم بود .

و دلم که فقط سرما می خواهد؛

خنکی نگاه تو را دوست داشت!

و این روزها

که باز با دستهایت؛

تبر زدی به درختانی که کاشته بودی

هوا گرم است .

 سوزاندی

و خاکسترش

هنوز چشمایم را تر می کند.

دیگر نمی خواهم با خاطرات زندگی کنم .