جایی امن

کاشی های رنگی را نگاه می کنم . سه شماره سبز . دو شماره صورتی . یک شماره زرد . خوب آبی و سفید هم از نازی می گیرم . همین قدر کافی است . چقدر می شود آقا ؟توی ذهنم مرداب با برگهای پهن و سبز و گلهای نیلوفر آبی نقش می بندد با کاشی های خرد شده .راستی چرا اسمش نیلوفر آبی است در حالیکه صورتی رنگند ؟باز هم دارم می روم . به همان اتاق دوست داشتنی با سقف شیروانی و پنجره های بزرگ رو به آفتاب و آسمان آبی با تکه های تپل ابر موقع صبح و نسیم خنک شبانگاهی با یک آسمان سرمه ای پر ستاره .این بار سومی است که تابستان به کلار دشت می روم ( چه خوش اشتها ) هر بار که برگشتم چند ساعت بیشتر احساس خوب برایم نماند و این بار باید تمام انرژی و قدرتم را موقع باز گشت جمع کنم که این آخرین بار است .یک تابلوی کوچک با کاشی های رنگی برای همان خانه ای که برایم پر آرامش و خاطرات خوب است .یک ماه از آن شب می گذرد که همه جا شادی مثل نقل در هوا پخش بود و من حال خرابی داشتم . و دوباره شادی دارد می آید و من هیچ جای خالی برای آن ندارم .می گوید : چرا ؟ و من هیچ جواب درست و حسابی برایش ندارم . دوستی من نه صفر بود و نه یک . و من می خواستم یک باشد که هیچگاه نشد . می گوید برای اینکه فکرهای مزخرفی در سرت هست . و من می پرسم از کجا می دانی . محمد می گوید : احساسم این را می گوید . و من می پرسم ناهار چی دارید ؟ یاد آن روز سرد پاییزی افتادم که از مدرسه بیرون زدم و به محمد زنگ زدم و بیدار شد و آمد روی پله های نزدیک خانه اشان نشستیم و حرف زدیم . برای اولین بار توی ماشینش وقتی داشتم به رو به رو خیره نگاه می کردم و او برایم آرام آرام حرف می زد اشکهام سرازیر شد . چقدر آن روزها داغون بودم . شاید مثل حالا . کمی بیشتر یا کمتر . چه فرقی دارد ؟ او پرسید : داری گوش می دهی یا خوابی ؟ من گفتم بیا برویم صبحانه بخوریم . انگار هر چند وقت یک بار احتیاج دارم کسی برایم حرف بزند . نصیحتم کند . از تواناییهایم بگوید و تشویقم کند به این زندگی بیهوده .فقط گفتم انگار چیزی پریده است توی گلویم ؛نمی توانم حرف بزنم.محمد گفت پس مشکل از گلویت است .باید فکری کرد . من گفتم : می خواهی به لوله باز کنی زنگ بزنم ؟ محمد از خنده غش کرد ( نمی دانم شاید هم نخندید فقط عکسش را فرستاد)و گفت نه باید فکری کرد .و من گفتم دیگر فکرم کار نمی کند .و دیگر چیزی نگفتم . اگر ادامه می دادم حتما حرفهایی می زد که تحمل شنیدنش را ندارم و بغضم بیشتر می شد و بیشتر احساس خفگی می کردم .اما مطمئنا بعد حالم خیلی بهتر می شد .عجله دارد برود و من می گویم من هم می خواهم کاشی بخرم . وقتی می فهمد می خواهم با کاشی کاری کنم خوشحال می شود و مثل همیشه که می خواهد تشویقم کند می گوید : بسیار خوب .خودم هم نمی دانم در درونم چه می گذرد . کاش دانشگاه زودتر شروع شود . می دانم حتما آنجا برایم از همه جا امنتر است اگر تا مهر زنده بمانم .