when dreams come ture

این سیصدمین پست من در این صفحه مجازی است . که دیگر مجازیتش را دارد از دست می دهد و به من دوستهای زیادی داده است که نمی توانم بگویم چیزی است که فقط در دنیای مجازی جاری است . با من است . و هر گاه می خواهم بنویسم از همه جا امنتر است .دیشب وقتی پرتاب فضانورد انوشه انصاری را می دیدم ؛هیجانی عجیب داشتم . وقتی از پله ها بالا می رفت و همین حالا که در فضا ست . در عرض نه دقیقه از جو زمین خارج شد و الان نزدیک ستاره هاست . نازی هم از کنار دریا برایم اس ام اس زده که الان انوشه با چه دیدی به زمین نگاه می کند؛ یک گوی آبی شناور .نازی می گفت نمی توانستم نگاه کنم . به حرفهایش گوش بدهم . کسی که حاضر است جانش را برای بدست آوردن رویاهایش به خطر بیندازد ...می گفت از آن روز حال عجیبی دارد .انگار که دوباره آرزوهایش بازگشته . مثل من . انگار که انوشه همان ور رویاپرداز من و او باشد که حالا به آروزیش رسیده است . و این آرزوی همیشگی ام بوده که در کلاس زبان همه می خندیدند . آرزویی که تمام عمرم دارم و خواهم داشت و آن دیدن زمین و ستاره ها از نزدیک بوده و رفتن به ماه . شناور بودن در دریای فضا و دیدن جایی که در آن زندگی می کنم از آن بالا . دلم می خواست برای انوشه پیغامی بفرستم . که هر لحظه از این سفر به یادش هستم و دعا می کنم به سلامت برگردد . به نازی می گویم خیلی خوشحالم چون فکر می کنم حالا که انوشه در فضا است و به رویایش دست یافته راهی باز کرده برای همه آنهایی که دوست دارند به فضا سفر کنند . که می تواند ترسهایش را کنار بگذارد و رویاها را مثل ستاره های آسمان در سبدش بریزد .و زن دیگری که این روزها  ذهنم را مشغول کرده اوریانا فالاچی است .کتاب زندگی ؛ جنگ و دیگر هیچش را داشتم می خواندم که او از دنیا رفت . باورم نمی شود . انگار که مثل قهرمانان برایم تا ابد جاویدان شده باشد . دلم می خواهد شجاعت ایندو زن را داشته باشم .