یک شنبه ها می شود روز دیدار . روز دلتنگی . می شود روز شنیدن آهنگ وبلاگ بلانش بعد از مدتهای طولانی . شاید تا آخر عمر کامپیوترم برنگردد . مثل من که شاید تا آخر عمر آدم نشوم . و خیلی چیزهای دیگر که تا آخر عمر اتفاق نیفتد . نوشته هایم خوانده می شود آنقدر که کاغذهایم کهنه و پاره می شوند . من رهایی نمی یابم . و تو در فنجان قهوه من سرک می کشی و من بوی سیگار را سر می کشم با موسیقی تلخ روزهای پاییزی . تنهام . هنوز هم تنهام . و یک شنبه ها یعنی بازگشت به درونم .تا گم نشوم .