دوباره این منم ...

من بلانش را هرگز ندیده ام . نیلوفر را فقط یکبار دیده ام . مریم را هزار بار دیده ام .و دیگران را نیز هم .دیده ام یا ندیده ام !چه فرقی دارد ؟ که هر بار صدایشان را شنیده ام و یا یا دلتنگی هایشان را خواندم یافتم که بهترین دوستان عالم را دارم . چه لذتی دارد با فنجان چای گرمت به آهنگ وبلاگ بلانش بلند گوش بدهی و مطالب دوستانت را بعد از مدتها دوباره و دوباره بخوانی !من ؛ دخترک؛ دخترک خوب ؛ گاهی بد ؛ شاد ؛ گاهی عبوس و بد اخلاق ؛ دلتنگ و امیدوار دوباره بازگشتم و می خواهم این همه سال و ماه و روز و ساعت که بر من بدون شما و بدون بدون امضا گذشت را بنویسم .

تقدیم به شما

 و تو که دلم برایت بسیار بسیار تنگ است:

بهار ؛ تابستان ؛ پاییز ؛ زمستان و آیا دوباره بهار باز می گردد ؟

اگر بهار فصل رویش و تولد است (با اینکه ماه تولدم در بهار است !)

من

متولد روزهای زرد و نارنجی پاییزم .

زمانی که جشن زوال درختان است :

من با باد زبان باز می کنم

و گنجشکان دم صبح به حرفم می آورند .

روی برگهای آبان قدم می زنم

و انتظار آذر را می کشم .

من هر روز در آینه گودالهای کوچک آب

دنبال پری های صورتی می گردم که به دریا پیوسته اند و کودکی ام را برده اند .

بوم نقاشی من بخار شیشه می شود

و سوژه ام ابرهای سرگردان بارانی است.

با اولین برف زمستانی عاشق می شوم

و عریانی درختان با شاخه های پر برف

کادر دوربینم می شود.

زمستان مرگ نیست .خستگی نیست . پیری نیست .

پوچی عکسهایم ؛سکانس اوج زمستان عاقل من است .

پخته می شوم .

رویای ردپای پرنده روی برفهای تازه باریده بی خوابم می کند .

و هر چه صبر می کنم ؛ هوا روشن نمی شود .

این انتهای خوشبختی است .

۲۹/۸