تا هشت مارس

از دانشگاه که بیرون می زنم ، تا آخر اتوبان می روم ، از تاکسی پیاده می شوم ، راننده می خواهد که مواظب باشم سوار چه ماشینی می شوم ، ترجیح می دهم پیاده بروم ، دیوارهای آجری زندان را می بینم ، قدمهایم را تند بر می دارم ، باد می وزد ، سردم می شود ، مهم نیست ، می ترسم ، ماشینها عبور می کنند ، بوق می زنند ، متلک می اندازند ، مهم نیست ، ماشینی نگه می دارد ، می گوید اوین می روید بفرمایید ، می گویم مرسی می خواهم پیاده بروم ، چه ابرهایی ، پرنده ها بالای سر محوطه زندان می چرخند ، چقدر زندان سرسبز است ! خیلی از جلویش عبور کرده بودم اما این همه دقت نکردم ، بالاخره می رسم ، به خاطر ساختن اتوبان در ورودی تغییر کرده است ، چند نفری را می بینم ، حرف می زنم ، بغض می کنم ، اشکهایم پایین می افتند ، جمعشان می کنم ، دوباره نفس عمیق می کشم و اینبار فقط گوش می دهم به صداها به حرفهایی که ساده اند ، به سادگی یک لبخند ، و زندان برایم معنا پیدا می کند ، جدا ماندن از اجتماع ، از اجتماعی که گاهی هیچ کس حرفم را نمی فهمد ، می خواهم قبول کنم که شجاعند اما باز مخوف است و نفسگیر ، می ایستم ، الان در بند 209 چه خبر است ، عده ای را باز جویی می کنند ، و من هی از خودم می پرسم تو الان داری چه می کنی ؟ خوبی ؟ صدای پدرت بغض ندارد و مادرت کمی آرام شده با قرص و آمپول ، می دانی ، تو آرامش مایی ، و همه یکباره آرام می گیریم و منتظر می مانیم ، منتظر صدای خنده هایت که در فضای دلهایمان بپیچد ، دل کوچکم که با وجود تو سرشار زندگی است ، زندگی پر امید و نشاط ، وقتی از آن جمع سه نفره خداحافظی می کنم شوهر مهربان نوشین احمدی خراسانی می گوید : شما چقدر شجاع هستید ... اشک در چشمانم حلقه می زند و برای همه آرزو می کنم خبر خوبی بشنوند ، چقدر سبک شده ام ، مثل همان وقتها که تو را می دیدم ، لبخند تو و دستان گرمت آرامم می کند ، همان راهی که آمده ام باز می گردم ،بدون ترس و احساس سرما ، آسمان گر گرفته است ، ابرهای نا آرام با رنگ غروب قاطی شده اند ، احساس غرور از دوستی با تو که بهترین حادثه زندگیم است ، پرستو دوکوهکی می گوید مریم و بقیه خوبند ، و بالاخره همه آزاد می شوند ، اما می خواهند تا روز هشت مارس طولش بدهند ،