یک فنجان چای

بعد از مدتهای زیادی دوباره کتاب نصف شده اُشو را از توی کتابهایم بیرون کشیدم ، که یعنی امیدوار شده ام ؟ نمی دانم ، اما نامه هایش جوری آرامبخش است ،فکر کردم اگر هر شب که توی نت می چرخم و دارم دنبال تحقیقهای دانشگاهم می گردم - بنویسم- برایم بد نباشد ، همه چیز در درونم تلنبار نمی شود و یکهو مثل کوه دماوند - که تازگیها شروع به دود کردن کرده - منفجر نمی شوم ، این هفته خوب تمام شد ، حداقل توانستم کمی عکاسی کنم ،از ابرها با فیلتر قرمز ، کتاب زندگی نو اورهان پاموک را به نصف برسانم و کتاب دختری با گوشواره های مروارید تریسی شوالیه را شروع کنم ،جزوه اساطیر را مرور کنم ، درسی که این ترم خیلی دوستش دارم،و فکر کنم ، فکر کنم و با گِل ور بروم ، نقاشی کنم تا یادم برود ،یادم برود که دلم می خواهد زیر باران قدم بزنم ،نه، دوست ندارم ،دیگر دوست ندارم ،