مالیخولیا

پاهایم را روی هم می اندازم ،دارم چیزی می خوانم ، روی صندلی گرد چرمی ، مدل شده ام ، بچه ها دارند طراحی می کنند ، چشمهایم را می بندم ، می خواهم لحظه ای فکر نکنم ، نمی شود ، می خواهم غصه بخورم ، راحت لبهایم آویزان می شود و قیافه ام تغییر می کند که صدای بچه ها در می آید ،تکان نمی خورم ، نفس کشیدنم هم آرام است ، حرف نمی زنم ، مثل همیشه با کسی سربه سَر نمی گذارم ، شعر می خوانم، مزاحم شما شدم ،‌می دانم، چراغ را روشن می کنم ، گلدانها را آب می دهم ، پنجره ها را باز می کنم ، و بعد می روم ... از حرفهای بچه ها خنده ام نمی گیرد ، پاهایم سِر شده ، خواب رفته اند ، اشک جمع می شود تو چشمانم ، نمی گذارم پائین بیاید ، نمی دانم چه مرگم شده ، اضطرابم کمتر شده از روزهای قبل ولی گرفته ام ، دنبال دلیلم ، دلتنگی ؟ غصه دارم ، از کسی رنجیده ام ، نمی توانم بگویم ؟ خودم را به خانوم افتخاری می چسبانم ، مثل بچه ها ، و می گویم دلم می خواهد بغلتان کنم ، می خندد، دستانش خیس است ، توی تاکسی بغض می کنم ، توی ذهنم می نویسم من از اتوبان یادگار قصه ها خواهم نوشت ، از اتوبان چمران ، همت ، از لحظه های تلخ و شیرینم که در این اتوبانها گذشت ، تصادفهایی که کردم و نکردم، دیگر نمی توانم رانندگی کنم ،کند شده ام، هفته پیش نزدیک بود بکوبم به ماشین جلویی، حواسم نیست و هست ، عدم و وجود یین و یانگ ،امروز توی آینه خودم را جستجو کردم و پرسیدم : ایمان داری به خودت؟ این تو هستی که نقطه سفیدی به نام مرگ تو را به نیستی خواهد برد؟اسکناس را بیرون می کشم ، توی کیف پولم عکسی از مریم گذاشته ام که خودم انداخته ام و چاپ کرده ام ، توی دلم می گویم خیلی دوستت دارم . و هیچ چیزی برایم نمی ماند جز بقیه پولم و سربالایی همیشگی .