دستان خالی

یادم می رود . خیلی از کارها و چیزهایی که باید بنویسم و انجام دهم یادم می رود . یادم می رود که بگویم وقتی باران این همه بی هوا و بی حواس شروع به باریدن می کند من خیلی تنهایم اما خوب است که همین باران لحظه ای کوتاه از خوشبختی برایم می آورد که به یادتان بیفتم .دلم می خواهد حرفهایی بزنم که تا به حال به هیچ کس نگفته ام و هنوز هیچ کسی را پیدا نکرده ام . خیلی سخت است حرفهایی داشته باشی و نتوانی بگویی . از گفتنشان بترسی . ترسی عمیق و وحشت آور . مثل خوابهایم که عجیب و غریب است و گاهی نمی توانم بگویم . 

دلم می خواهد چشم بدوزم به دهانتان و کلمه ها را که توی هوا می ریزید جمع کنم توی گوشهایم و صدایتان را همواره در خودم داشته باشم . چرا نمی شود ؟ 

نمی شود یک نگاه را قاب گرفت توی چشمها و تا همیشه بهش نگاه کرد ؟ شاید آن نگاه خودش هم باید بخواهد که جاودانه شود . 

خیلی وقت است نتوانسته ام داستانی بنویسم .