چهار فصل ویوالدی

تالار بهار

توی جمعیت می خواهم گم شوم اما دلم نمی خواهد میس بُرن از من دلگیر شود ، تابلوهای نقاشی من را می برد ، می خواهم بی توجه باشم ، می خواهم شخصیتم را فراموش کنم ، چند شخصیتی بودنم را اما من همانم که هستم ، حتی حالا ، لابه لای نقاشی های انجمن نقاشان ایران ، و دلم می خواهد هفته قبل را فراموش کنم ، همین جا ، لابه لای مجسمه های انجمن مجسمه سازان ایران .

تالار تابستان

از تابستان متنفرم اما یادم نمی رود که تنها تابستان بود با تو بودن را چشیدم ، فقط همان تابستان شش سال پیش ، نگاه می کنم به آدمها ، می دانم که تو نیستی اما باز هم دنبالت می گردم ، می دانم که از جاهای شلوغ بدت می آید ، اما باز هم به چشمها خیره می شوم و هر نگاهی که رویم ثابت می شود ، یک آن دلم هری می ریزد ، با اینکه چند وقتی است نگاهت را فراموش کرده ام و هیچ نگاهی شبیه تو پیدا نمی کنم ، حتی هیچ تابلویی شبیه تو نیست ،

تالار پائیز

توی ذهنم داستان زنی است که نمی توانم بنویسمش ، زنی که همیشه زندگی خوب و مرتبی داشته ، از صبح که بیدار می شود به بچه و شوهرش می رسد ، نظافت و آشپزی ، خلاصه همه چیز تمام ، حتی درسخوانده ، رشته ای شبیه رشته خودم ، روشنفکر ، و علاقمند به دور نماندن از رشته اش و همه اینها ،نمی گذارد آب توی دل کسی تکان بخورد ، اما ناگهان روزی می شکند ، می فهمد همه رویاهای ذهنش از بین می رود ، به خودش می آید که هیچ چیز ندارد ، چون  شک کرده است ، به زندگی اش شک کرده است ، به همه دوست داشتنش ، و احساس خیانت دارد . و قیافه اش می شود شبیه تابلوی نقاشی دانا نهداران که یک آن فقط قرمز می بینی و پس زمینه اش طرحی از چشم و لب مونالیزا .

تالار زمستان

برای رسیدن سرما روز شماری می کنم ، توی راه برگشت میس بُرن از آدمهایی می گوید که روی اشیاء اسم می گذارد و ما باز یاد تو می افتیم ، آدمهایی که از کره سمت راست مغزشان بیشتر استفاده می کنند و معمولاً چپ دست هستند ، به خانه که برمی گردم ، دلم گرفته است ، به ایوان می روم و بر پوست کشیده شب انگشت می کشم...و کتابهای تازه ام را ورق می زنم.