My Immortal

می خواهم یک دل سیر بنویسم و بعد بروم که مدتی ننویسم و فقط بخوانم ، از دوست داشتن بخوانم و عشق ،  

داشتم از زیر پل رد می شدم که یاد شوهرم افتادم ، یعنی باید چطور باشم ؟ همیشه برایم سوال است ، باید باز هم از ترس روسری ام را جلو بکشم ؟ شعرهایم را پنهان کنم ؟ و از عشق های قدیمی ام حرفی نزنم ؟ می توانم ؟ می توانم دیگر ننویسم ؟اگر شوهرم آنطور باشد که خانواده ام بخواهند من باز هم باید خودم نباشم و باز هم باید ٱن روی سکه را بازی کنم ، تا کی ؟ می توانم ؟ می توانم فراموش کنم آن زمستان دهه شصت را که شبهای پر از وحشتی داشت و من در آغوش تو فقط آرام شدم ،شاید تو برگشته بودی به کودکیت و در آغوش من نفس می زدی ؟ من می دانم که بالاخره روزی فرار می کنم مثل آن داستان کوتاهی که مریم نوشته بود ، زنی که چمدانش را بر می دارد و سوار ماشینش می شود و می راند ، می رود ، از خانه می رود . من هم می روم و و تنها رویایم بودن توست ، مثل حالا که گاهی مثل ستاره سهیل برایم دستی تکان می دهی و می روی .شوهرم در ذهن من نقش پررنگی دارد و من می ترسم که برایش از گذشته ام بگویم . من پیش او هیچ هویتی ندارم ، اما وفتی لبهای تو را می بوسیدم ،رنگ و بوی تو را گرفته بودم ، دهانت مزه قهوه می داد و من دوستت داشتم ،می دانم که زندگی مشترک یعنی به لجن کشیدن روح و جانم .می توانم راه را عوض کنم ؟ کاش زمستان آنقدر کش بیاید مثل آغوش تو ، گرم و ماندنی باشد ،زن درونم را بیدار کردی و حالا آشوبی در من است ، و هزاران سوال بی جواب برایم گذاشته ای ، شوهر من این چیزها را می فهمد ؟ من را درک می کند ؟ می ترسم . می ترسم زن خوبی برایش نباشم .می ترسم آشپزی من را دوست نداشته باشد ، با ادامه تحصیل من موافق نباشد ، دوست نداشته باشد کار کنم ، یا با دوستانم باشم .از اخلاق سگی خودم می ترسم که هر کسی را می رنجاند .می ترسم مهربان نباشد مثل تو . تو با من خیلی مهربان بودی و هیچ کس دیگر را تا به حال این همه مهربان ندیده بودم ، اما تو که رفته ای و فقط کتاب و شعری از شاملو برایم نوشتی و رفتی ،‌برای همیشه رفتی ،‌نمی دانم چرا همه را شبیه تو می بینم . آن روز هم تو را نشان دادم ، مطمئنا خودت بودی و برفها را با پایت کنار می زدی و سیگارت را دود می کردی ، من را دیدی ؟