زندگی می کنم و

یک ماه گذشت ، ازاینکه وقتی صبحها از خواب بیدار شدم و یادم افتاد خانه خودم هستم . هم دوست داری خانه خودت باشی و هم نباشی .حس های متفاوت عجیبی دارم .

بعد ازمدتها به دیدن نازی می روم . قرارمان می شود در آشپزخانه اش و قبل از اینکه بنشینم و پرحرفی کنم ، مرا به دیدن گلدانهایش میبرد . که همه سرحال وشادابند . و چقدر حرف دارم .از قبل و بعد از عروسی . از روزمرگی های این روزهایم .از کتابها و از تئاتر ملاقات که او دلش میخواست دوباره ببیندش . و چقدر هر دویمان کیف می کنیم از چای خوردن و حرف زدن .

و بزرگ می شوم . خانه دار میشوم . غذا می پزم .مربی می شوم . برای بچه های کلاسم قصه تعریف می کنم . با تخیلاتشان همراه می شوم. بچه می شوم . بازی می کنم . می ترسم . می خندم .دوباره بزرگ می شوم . کتاب می خوانم .ژاک قضا و قدری و اربابش میشود خوراک این روزهایم . و پائیز را تماشا میکنم. از هفت تیر تا سینما استقلال پیاده می روم . مکاشفه می کنم از لابه لای مردمی که عبور می کنند و مغازه ها و دستفروش ها .نشر چشمه وشیرینی نوبل و ....