ناتوانی این روزهای سیمانی

دارم تنهایی هامون را می بینم . و خوب است . این آرامش که موقع فیلم دیدن هیچ صدایی نیست جز صدای خسرو شکیبایی . خوابیده . بیشتر وقتها خسته است و من ناراحت نمی شوم که او زودتر بخوابد . و من بیدار باشم . اما از قیافه اش پیداست که دوست دارد کنارم باشد . و امشب من حسابی کار دارم . من باید امشب این لباسی که نیمه تمام رها کرده بودمش تمام کنم . یاد شب ژوژمان افتاده ام . که تند تند کارهای دانشگاه را انجام می دادم و توی اتاقم برای خودم خوش بودم با موسیقی یا رادیو و تا صبح بالاخره تمام می شد و حالا باید این لباس تمام شود . و این پوچی فکرهای حمید هامون را این بار ، بالاخره بفهمم . که این زن حق منه سهم منه عشق منه... یعنی چه ؟ آیا عشق آنقدر احساس مالکیت دارد ؟ نمی دانم نمی دانم ...