من مربی هستم .

مگر می شود آدمها در زندگی م نقش نداشته باشند ؟ و یک دسته بزرگی از آنها ، معلم ها و استادان دانشگاه هایم بوده اند .هنوز معلم کلاس اولم در ذهنم هست که دخترش همکلاسیم بود و یادم هست که با همسرش زندگی نمی کرد . و دستهایش بوی مداد گلی می داد . حتی یادم هست نامش را . و نام دخترش را . و نمی دانم تا کی یادم بماند . و استادانی داشته ام که دوست صمیمی ام هستند و بوده اند .و دوستانی بوده اند ، صمیمی که معلم ام بوده اند . و یاد گرفتن پایان ندارد . انگار که تا همیشه تا هر وقت نفس می کشی می توانی یاد بگیری و دیر نیست . حالا که معلم هستم می فهمم که چه نقش مهمی دارم- چه مستقیم و غیر مستقیم -در شیوه فکر کردن شاگردانم و پیدا کردن راه های تازه برای حل مسائل زندگی شان.