تکرارنشدنی

مثل هیچ کسِ زندگیم ، تو که روح و جسمم را تسخیر کرده ای ،
 قبل از این مثل هیچ کس ِ من کم رنگ شده بود . شاید مثل همه روزها که روزمرگی داشتم ، کلاسهایم ، شبهایم و رویاهایم . وقتی بیست و چهار سالگی گذشت ، وقتی شور و شر روزهای عاشقی کمرنگ شد ، من دیگر فقط شعر می خواندم ، خودم شعر نبودم . شعری که فروغ گفته : کسی می آید ، کسی که مثل هیچ کس نیست ، مثل پدر نیست ، مثل انسی نیست ....می خواندم و دیگر امید نداشتم که کسی بیاید و بخواهم بخوانمش مثل هیچ کس . و روزگار گذراندم . مثل همه آدمها ، به گذشته ام فکر کردم و آینده ام مبهم بود . آرزوهایم از سر و کولم بالا می رفتند . بعضی هایشان می ریختند ، گاهی محو می شدند ، گاهی بزرگ و دست نیافتنی می شدند و بعضی هایشان هم رویا و آرزو نماندند ، شدند زندگیم و من بهشان رسیدم . تا اینکه تو آمدی ، ز ِ دور ها ،و من دوباره شعر شدم ، عاشق شدم ، باریدم ، برف شدم ، چون تو شدی مثل هیچ کسم .
حالا برای من نقطه نوری هست ، دریچه ای به خوشبختی است که دیگر دلزده ، غمگین ، ناامید و خاکستری نخواهم شد .
تو را دارم . هوای من را داشته باش ، دلبندم .مثل هیچ کس ِ دوست داشتنی ِ من .
می خواهم برایت بهترین باشم ، مثل تو که برایم بهترینی ، فرزندم .
زنگ انشا<5>: مثل هیچ کس