جای امن

یکهو دلم غنج رفت برای کتابخانه دانشگاه ، کتابخانه ای کوچک اما پر از کتاب . هنوز یادم هست نمایشنامه ها کجا بودند ، کتابهای صنایع دستی کجا و سینما و ادبیات و رمان و ...آرزویم بود و خیلی راحت بهش رسیدم و آن وقت نفهمیدم . حالا می دانم چه سکوت خوبی بود و چه روزهای خوبی بود وقتی بین کتابها راه می رفتم و دست می کشیدم روی کتابها و به ثانیه ای برای بچه ها کتاب می آوردم و هیچ وقت نفهمیدم چرا خانم حسینی گاهی اینهمه تلخ می شد با بچه ها و چقدر کیف داشت که بچه ها یکی را پیدا کرده بودند راحت برایشان چند تا چندتا بدون غر زدن کتاب می آورد . فکر می کنم بیشترین کتابی که خواندم در مدت این چهار سال دانشجویی در دانشگاه سوره بود و بیشترین زمانش هم وقتی سه روز در کتابخانه کار می کردم . هشت تا چهار . روزهای زوج . چقدر بهم خوش می گذشت . و وقتی پایم را توی کتابخانه ملی گذاشتم یادم رفت کتابخانه فسقلی دانشکده هنر و سوره را . هنوز هم آرزو دارم در بین کتابها کار کنم . کتابهایی که کاغذهایشان بوی کهنگی بدهد و از ورق زدنشان کیف کنم . یادم هست می نشستم روی موکت کتابخانه ملی و مدتها همان جا، کتاب را می خواندم . آنجا کیفش این بود که بعضی کتابها کنارت توی قفسه ها بودند و هی به تو چشمک می زدند و داشتن حجم عظیمی از کتاب در کنارت ، خوشبختی است .کتابخانه های زیادی رفتم . یادم هست ، عید ، رفته بودم کیش و رفتم کتابخانه آنجا ، و مسجدی در همانجا هم کتابخانه خوبی داشت . توی تهران هم چند جا عضو بودم . کتابخانه سپهر و سعادت آباد . کتابخانه میراث . کتابخانه صنایع دستی هم رفتم وقتی استادم مسئول آنجا بود . کتابخانه ها جای امنی بودند برای من . امیدوارم در خانه ام ، کنار تو فرزند قشنگم کتابخانه ای راه بیاندازیم . برای تو هم چند تا کتاب خریده ام که برایت خواهم خواند . برای خودم و خودت .