کیفیت

کارهای امروزت من را شگفت زده کرد . انگار روزهایی هست که تو از دیروزت بزرگتر شده ای . مثلاً جدیداً احساس می کنم وقتی باهات حرف می زنم خوب می فهمی ولی از روی شیطنتت نمی خواهی گوش بدهی و بعضی مواقع که خودت دوست داری کارهایی که می گویم انجام می دهی . مثل نشستن ، مثلا می گویم بشین بشین ... با آهنگ و خنده دار و تو آرام آرام همانطور که دستهایت را به دستگیره های کابینت گرفته ای ، رها می کنی و می نشینی . امروز روی صندلی غذایت نشستی و ناهارت را با هزار ادای من خوردی . دستت یک لگوی قرمز رنگ بود که می انداختی پائین و بعد کلمه ای از دهانت خارج می شد که افتاد . چند بار تکرار کردی و من هر بار مطمئنتر شدم که می گویی افتاد .دارم قصه گنجشک که بال و پر داشت را برایت می خوانم . مقواهای نقاشی شده بزرگی است که امروز به صفحه سومش رسیدیم . خیلی دوست داری وقتی تصویر بزرگی روبه رویت است و من شعر می خوانم . هنگام بازی دیدم که دندان چهارمت - آن یکی از دندانهای بزرگ جلویی ، سمت چپ خودت - دارد در می آید . و حسابی خوشحالی کردم .و کار تازه ات : وقتی دست راستم را جلو می آورم و می گویم دست بده ، دستت را جلو می آوری ، همان دست راستت را ، و به من دست می دهی .
و بیست و سه خرداد امسال هم برایم پررنگ خواهد ماند . روزی که مریمم رفت و الان شش سال است که ندیده مش و دلم بسیار برایش تنگ و تنگتر می شود .
استاد خطم آنقدر ازم تعریف کرد که داشتم می رفتم توی زمین . آنقدر نرم و روان نوشتی و بدون غلط که الان مشق ترم دوم را برایت می نویسم .همین خوشخالی امروزم را دوچندان کرد.