زنانی هستند که وقتی سوار سرسره آبی می شوند، به کل زندگی فکر می کنند. به اینکه چقدر سریع و تند می گذرد. مثل همین تونل تاریک و روشن می شود. ترسناک و آرام می شود، گاهی. و بعد آنقدر زندگی بالا و پایینشان می کند که در آخر هر طور که توی آب بپرند فرقی ندارد. هیجانشان در همان جیغهای ابتدایی تونل تمام می شود. زنانی هستند که تمام غصه هایشان را می ریزند توی شادی های جمعی. شاید اگر از بیرون کسی آنها را می دید فکر می کرد، چیزیشان شده. اما من خودم یکی از همانها بودم که دلم می خواست در لحظه به چیزی فکر نکنم. برقصم و توی آب شادی کنم. همراه همه در موج بالا و پایین شوم و بی خیال این همه روزهای تاریک شوم.باید تفریح کرد وگرنه روح آدمی می پوسد و می گندد. هیچ کس دلسوزتر از خود آدم نیست. باید دنبال شادی دوید و از دستش نداد.

یکشنبه 17مرداد