به خودم می گویم باید قبول کنی که همینطوری است. زندگی همین جوری است که جلو می رود. بی رحم، بدون محبت و بدون وقفه. برای من صبر نمی کند. برای اینکه حالا من حوصله ندارم یا پول ندارم نمی ایستد و منتظر نمی ماند. زندگی اینجور با من طی می کند. من فقط دلم می خواست وسط همه این بدو بدوها و همه این بدی هایی که می بینم ، دوستم بود. دوستی که هر روز سراغم را می گرفت و حالم را می پرسید. دوستی که هر چقدر من بد بودم او خوب بود. 

من نمی توانم مجبورش کنم که باهام حرف بزند یا معاشرت کند. برای همین ته دلم غصه می خورم .

الان وسط همه بدبختی های زندگی تنها مسئله ام همین است، من اینقدر بد بودم؟؟؟