خانه تازه دردسر دارد. راهش دور است و من که باید در مدرسه حاضر باشم، به کلاسهایم بروم و دخترک که باید هر روز هشت صبح در کلاسش حاضر باشد و مسیر دور است و پنج صبح بیدار شدن طاقت فرساست. داشتیم به این چیزهایش عادت می کردیم. یکى دو شب را در خانه پدرى می ماندیم که کمتر برویم و بیاییم . اما هفته پیش که دزد آمده سر وقت واحد پایینى مى شود گفت خیال جمع نمی شود که خانه خالی بماند. که دیوارها حفاظ ندارند و این ساختمان یک جورایی بی در و پیکر است ىقتی همسایه بالایی وقت و بی وقت مشتری های خیاطیش زنگ در را می زنند. حال فکر کن طرف آمده باشد برای پرو لباس می تواند در راهرو بماند و وقتی خیالش راحت شود برود سروقت خانه خالى و همسایه های دیگر هم این همه سر و صداى شکستن  در را بگذارند به حساب تعمیر آسانسور. آسانسوری که سالم است. و به روی خودشان هم نیاورند. البته که در آسیب دیده و دزد به کاه ان زده و در ضد سرقت را نتوانسته باز کند اما دلهره انداخته به جان . و این یعنی ناامنی. و باز یکی از دروغهای  فروشنده  برملا می شود که اینجا خیلی امن است و بیتر مواقع در خانه باز می گذاشته می رفته. مگر می شود؟

حالا باز منتظر حفاظ بمانیم. حفاظ کشوئى که بیاید قفل بزند روی در شاید کمی خیالمان آسوده گردد.