آش رشته جهانى

قبل از زلزله حبوباتم را خیس کرده بودم پس امروز باید آش بپزم. وقتى ساعت از دوازده گذشت، مثل همیشه موتورم روشن شد و پیازها را درآوردم. و تخته چوبى و چاقوى تیز و همزمان که خوردشان کنم و در روغن سرخ شوند من دوباره دو تا از داستانهای جذاب احسان عبدى پور را گوش دادم و کیفور صدا و قصه اش شدم. پبازها که خلال مى شدند چشمهایم از اشک جایى را نمى دید و من از حفظ پیاز را خلال مى کردم. صورتم را شستم اما باز از همه جایم اشک سرازیر بود. عبدى پور از زمان کرونا مى گفت که آنجاها که مظهر تمدن بشرى هستند به خودشان رحم نکردند و به فروشگاه ها حمله کردند و یاد صحنه  ای از تایتانیک افتاده بود که گروه موسیقی مى زدند و همه داشتند براى نجات دادن خودشان کارى مى کردند. چقدر من این فیلم را دوست دارم. هر بار هجده سالگیم را زنده مى کند. بعد هم از آن مى گوید که حالا مشکل فقط ما نیستیم، فقط خاورمیانه نیست، کل دنیاست و دنیا باید برسد به جایى که همه با هم متحد شوند. و در ستایش بطالت را تعریف مى کند که باید به زندگى استراحت داد. ترمز کرد و به خود نگاهى کرد که این همه سرعت براى چیست. پیازها طلایى شدند و من پیازهاى تازه را که روى تخته خورد مى کردم دیگر گریه ام بند آمد. باورم نمى شد! کنار گاز وقتى پیاز سرخ کنى و خودت پیاز خورد کنى دیگر چشمهایت نمى سوزد و این کشفى بود که بهش رسیدم و خرسندم کرد. بعد به جمله اش فکر کردم : مگر مى شود اردى بهشت آمده باشد و من یادت نباشم بانوى اردى بهشت.

و توى دلم ذوق مى کردم، پنجره را باز کردم اما بوى پیاز داغ را دوست داشتم مى خواستم به بهانه پنجره گلهاى سفید وسط بلوار را ببینم که هر روز پر و پر تر می شد با حیاط همسایه روبه رویى که پر شده از رز هاى صورتى و قرمز که باز شده اند. حالا که براى زندگى کردن و نفس کشیدن و زنده ماندن باید یکى را انتخاب کنیم و تلاش کنیم براى زنده ماندن ، حداقل آش خورده زنده بمانیم.

حبوبات پخته را ریختم و بعد سبزى آش. سیر داغ و نعنا داغم را هم آماده کردم. صداى پرنده ها غوغا مى کند وقتى پنجره اتاق دخترک را باز کردم.

فردا مى خواهم فلفل دلمه اى ها را در باغچه حیاط بکارم.