شبهای بی پایان گرم تابستان

چند تا چیز کوچک می تواند انرژی بگیرد. شاید فکر و حساسیت زیادی من باشد. می خواستم بپرسم عملکرد من است ، اما می دانستم آنها اگر موردی باشد سریع آن را رفع و رجوع می کنند . به هر حال کلاسی نبود که برای موسسه جذابیت داشته باشد و در ردیف بقیه کلاسهایش نبود. به هر حال راه جدید جایگزین بقیه می شود. می تواند نگران کننده نباشد پس همین جا تمام می شود.

اینکه یکی از بچه فسقلیا وقتی از خواب بیدار شدن گریه کرده که امروز کلاس دارد، قلبم آب شد وقتی صدایش را شنیدم. یعنی این همه می شود روی یک کودک نزدیک سه سال تاثیر گذاشت؟

دیدن خانه کاغذی دیوانه ام می کند. رسیدم به فصل دوم. عاشق زبان و لهجه اسپانیایی شدم، و کلمه آئورا، کتاب آئورا کارلوس فوئنتس که عاشقشم یعنی زمان حال، اکنون، حالا. و چقدر این آدمها به زمان حالشان وفادار هستند. بعد به اسمهایی که انتخاب کرده اند چقدر به قیافه هایشان می آید، توکیو، ریو، دنور، نایروبی، مسکو، اسلو، هلسینکی و برلین. آنقدر جالب و هیجانی جلو می رود که دلم می خواهد تند تند قسمتهایش را ببینم. و موزیک بلا چاووو، خداحافظ زیبای من، آن هم به زبان ایتالیایی خیلی دوست داشتنی و شورانگیز است.

دارم به بهتر شدن کلاسم فکر می کنم و ثبت نام کردن در دوره جدید مربی  هنر بهم انگیزه بیشتری داده برای ماجراجویی جدید با این تیپ فکر جدید.

وضعیت قرمز تا کجا ادامه دارد؟ تا کی باید در خانه بمانیم و بقیه هر جا دلشان خواست بروند و باز ما در خانه باشیم و آنها که بیرون هستند بیماری را مثل گرد گل پراکننده کنند، چه ناعدالتی بزرگی!

دلم برایت تنگ می شود، دلتنگ تر از قبل، یک چیزی در این زندگی گم شده و این منم. منم که تنهایم.