آخرین جلسه

آمدم بخوابم و قبل از خوابیدن یک قرص ژلوفن خوردم تا این درد موقع خواب سراغم نیاید. تا بیست و دوم مهر باید صبر کنم تا دکتر صدایم کند برای قالبگیری دندان ایمپلنتی ام . آن موقع می توانم درباره پر کردگی دندان بالایی و درد این دندان تکی پایینی صحبت کنم. دارم همینطور قسمت آخر آتیلا را گوش می دهم. بعد بخوابم و برای  فردا کلاس دوشنبه هایم  آماده باشم. 

بچه ها کلاس تربیت مربی هنر تازه امروز که جلسه آخر بود انگار جور دیگری با همدیگر دوست شدند و من هم یکی از آنها که هی تعریف می کردند از پیج دخترک و نقاشی هایش.

بعد هم نوشتم که این کلاس چقدر عالی بود.

دروغ چرا اگر ماندالا کلاس حضوری تربیت مربی می گذاشت، شرکت نمی کردم. نه اینکه کلاس مفیدی نباشد. نه. راهش برایم دور بود و من که یکسالی است راهم از عالم و آدم دور شده و حتی مدرسه رفتنم هم در این یکسال با بیدار شدن پنج صبح و ده شب خوابیدن فقط امکان پذیر شد. آن هم نزدیک خانه بابا. اما وقتی که کرونا آمد و خانه نشین شدم و دیگر از معلم بودنم فقط یک نام باقی ماند،  کلاسهای آنلاین بعد از عید جرقه امیدی شد برای همه کسانی که عاشق یاد دادن و یاد گرفتن هستند. و ماندالا مثل یک فانوس دریایی در اقیانوس آموزش سر راهم سبز شد. بعد مثل نقاشی های سالوادور دالی وارد یک خواب طولانی و بی پایان شدم. همیشه آرزو داشتم وارد مکانی شوم که زمان را نگه دارد و من وارد این لامکانی و لا زمانی شدم. آرزویم محقق شد. من داشتم خود گمشده ام را پیدا می کردم . دوباره در آستانه چهل سالگی.

آه می توانم تمام شعرها و قصه های دنیا را یکجا ببلعم در این هشت جلسه. من می شنیدم، می نوشیدم و مست می شدم. باز کودکی ، باز شور و اشتیاق، و باز شدن دریچه ای رو به چیزهایی که ندیدم، نشنیدم، نخواندم، نمی دانستم.

دنبال کلمه می گردم ، کلمه ها از بیان احساسم قاصرند،

شاید غلو می کنم اما این روزهای کرونا بهترین روزگار عمرم است.

از همه دورم اما به دنیای تازه ای نزدیک شدم.

خدا راشکر بابت گذراندن این دوره. خدا راشکر بابت کسانی که کمکم کردند تا در این دوره شرکت کنم و یاد بگیرم.

و سپاس فراوان از آموزگار مهربانی به نام کتی.کتی جون قصه ها که برایم واقعی شد.♥️

به همین صداقت.