ته مانده خستگی

صبح شده، انگار شنبه باشد اما یکشنبه است. هنوز خوابم می آید. این چند شب کم خوابیدم. اما روزهای آرامی را سپراندم. و این آرامش را باید یواش یواش خرجش کنم . فکر می کنم آرامش آنجا را ریخته ام در سرم ، قلبم و درونم و با خودم آورده ام. چقدر خوبم. خدا را شکر. 

کرونا که نبود چقدر خوب بود و چقدر این طرف و آن طرف می رفتم و حالا آلودگی هوا به همه چیزهایی که بود و بیماری زا بود اضافه شده. باز صبر می کنیم به روزهای آسمان آبی مان، صبر می کنیم به بارش باران، صبر می کنیم به باد و برف ، صبر می کنیم به دیوارها که برگهای چسب رونده اش بالا می رود و دلم غنج می رود برای آن دیوار. کاشکی این دیوار خراب شه .... 

کجایی؟ عکس بگذار و من را خبر بده که خوبی.