ری را هوای حوصله ابری است...

بالاخره بعد از مدتها مرحله دوم ایمپلنت اتفاق افتاد. دردهایم را برای منشی دکتر تعریف کردم. شاید باید دکتر متخصص گوش هم بروم و درد گوش هم جدی باشد. نمی دانم این را خودم می گویم. شاید اصلا چیزی نباشد و توهم من باشد. الان هیچ چیزی احساس نمی کنم. مسکن خورده ام. چون دکتر یک چیزی شبیه پیچ را در لثه ام فرو کرد. و من تا به خانه رسیدم مسکن را خوردم. البته با پرسیکای گیاهی هم دهانم را چند بار شستم تا زخمش خوب شود. مثل یک پیرسینگ است. لثه ام الان به حالت آخرین مد و فشن درآمده . و منتظر یک دندان تازه است. مرحله بعدی قالبگیری و بعد هم دندان نو. 

مثل اینکه دندان عاریه ای مند بالایی در دهانم باشد. با قیمت یک پراید در سال نمی دانم چند. چون الان پراید صد میلیون است و ایمپلنت درجات و قیمتهای متعددی دارد. کمی خنده دار و یا گریه دار است.

این شرایط کرونا کی تمام خواهد شد؟ از این وضعیت رو به رشد سریع فقر کی خلاص خواهیم شد؟ جوری که نگه داشتن یک هزار تومانی دیگر هیچ ارزشی ندارد بهتر است تخم مرغ باهاش بخری اگر این قیمت باشد.

ما به جلو می رویم. هر روز صبح که بیدار می شویم  تمام ذهن و فکرمان رو به فرداست. و انرژی می گذاریم و امیدواریم.

اما آیا می توانیم دوستانمان را که در ایران نیستند ببینیم؟

کی توانایی آن را قبل از مرگ پیدا می کنیم؟ و این خیلی برایم دردناک است.

امروز که طرح درس فرودگاه را می گفتم قلبم مچاله می شد لبخند داشتم. اصلا هر هواپیما که با کمترین فاصله از آسمان خانه ام عبور می کند ناخودآگاه به آن چهارشنبه وحشتناک فکر میکنم که شش صبح خبر سقوط هواپیما را شنیدم. چه روزهای تلخی بود . پنج صبح بیدار می شدیم شبکه خبر را روشن می کردیم. یک روز آلودگی بود یک روز برف و یک روزبنزین یک روز انفجار در فرودگاه و یک روز سقوط هواپیما. چه تلخ بود.

همه شاگردانم اکثرا در حرفهایشان به سفرهایشان به ترکیه دوبی ، مالزی و تایلند اشاره کردند. یک نفر گفت رفته امریکا و اولین نفر موقع حرف زدن گفت من رفتم کانادا و قلبم آمد توی دهنم. 

چقدر شنیدنش برایم سخت بود و گفتن سفر با هواپیما برایم در این طرح درس.

اما بالاخره با لبخند تمامش کردم.

اما در دلم به یاد هواپیما اوکراینی بودم با ۱۷۶مسافرش.