ماجرای منی

پریشب خوابت را دیدم. نمی دانم چرا ننوشتم. اصلا چی باید می نوشتم؟ خواب اتفاقی نداشت. ماجرایی نبود. طعم بود. مزه بود. احساس خوشایند دوست داشتن بود. و اینکه از من راضی بودی. تصویر صورتت می آید جلوی  چشمهایم و لبخندت و اینکه من را معلم خوبی می دانی. اولین بار که معلم شدم تو بهم گفتی ، تو بودی کنارم، تو تشویقم کردی، تو گفتی که هم قد بچه ها شوم. و حالا از هشتاد و دو تا حالا ، از آن سالهایی که دیگر نخ نما شده اند انگار یک زن چهل ساله هر صبح که از خواب برمی خیزد در اندیشه رضایت درونی است. رضایت از خودم، بدنم و تمام احساساتم . چقدر عجیب است این خواب. این بودن در پستوی نهانی ناخودآگاهم. نمی توانم فراموشت کنم. نمی توانم از خاطراتم پاکت کنم. تو ماجرای زندگی منی. عشقی جاری که هیچگاه تمام نمی شود. جان من، سرت سلامت.